پرنده به پرنده (درس‌هایی چند درباره نوشتن و زندگی)

«سی سال پیش برادر بزرگ‌ترم، که آن‌وقت‌ها ده سالش بود، در تلاش بود که مطلبی درباره پرنده‌ها بنویسد و برای این کار سه ماه هم وقت داشت. سه ماه گذشته بود و حال دیگر موعد تحویل کار، که فردای آن روز بود، فرا رسیده بود. ما برای گذراندن تعطیلات در کلبه خانوادگیمان در بولیناس بودیم، و برادرم پشت میز آشپزخانه نشسته بود. دور تا دورش پر بود از کاغذ و مداد و کتاب‌هایی درباره پرندگان که لایشان هم باز نشده بود. در چنین وضعی، درحالی ‌که بزرگی وظیفه پیش‌رو باعث شده بود خشکش بزند، می‌دیدی که هر لحظه ممکن است اشکش سرازیر شود. بعد پدرم آمد و کنارش نشت، دستش را دور شانه برادرم انداخت و گفت: "رفیق، پرنده به پرنده – دانه‌ به دانه، یک به یک. هربار فقط درباره یک پرنده بنویس و تمام."»